,Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit lacampagne
.Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends
.J'irai par la forêt, j'irai par la montagne
.Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps
,Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit
Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur
Victor Hugo
فرداسحرگاه زمانی که دهکده روشن می شود،
خواهم رفت، میدانی!می دانم که منتظرم هستی
از جنگل ازکوهستان خواهم رفت
دیگر بیش از این دوریت را تاب نمی آورم
خواهم رفت در حالیکه چشمانم را به افکارم دوختهام
بی آنکه چیزی در بیرون ببینم یا صداییبشنوم
تنها، بی نشان، خمیده پشت، و دستهایی درهم گرهشده،
اندوهگین، و روز برای من چون شب خواهد شد.
دیگر نه غروب طلایی خورشید را نظاره خواهم کرد
نه بادبانهایی که در دوردست به سوی آرفلوردرحرکتند
و آنگاه که میرسم، مزارت را با
دسته ای راج سبز و خلنگ زار آراسته خواهمکرد.
ویکتور هوگو
درباره این سایت